วันนี้เป็นวันแรกที่ได้เริ่มงาน จริงๆ จังๆ ผมตัดสินใจ กลับมา ตามล่าหาความฝันของผมอีกครั้ง โดยความฝันของผมคือการเป็นวิศวกร แต่ไม่ได้ฝันนะว่าจะเป็นวิศวกรสาขาอะไร เพราะตอนเด็กรู้จักแค่นี้แหละ 555 แต่ตอนผมไกล้จะเรียนจบวิศกรรมเครื่องกล ผมวางแผนว่าจะต้องลงมาทำงานที่ระยอง 1 ปี ผ่านไป 1 ปี ผมก็ทำแบบนั้นจริงๆ พอจบปุ๊บผมลงมาระยองปั๊บ ผมได้มาออกแบบพวกสายพานลำเลียง มารู้กระบวนการผลิต กับบริษัทเล็กๆ แถวปลวกแดง ที่นั่นตอนผมทำแรกๆ ก็ตื่นเต้น มีไฟ สุดๆ ได้ออกแบบเครื่อง เขียนแบบ ตามที่เราถนัด (เพราะตอนทำโปรเจคผมเขียนแบบบ่อยมาก...) แต่ยิ่งเวลาผ่านไป เหมือนไฟในตัวมันเริ่มอ่อนลง มันคงเป็นเพราะ สถาณะทางการเงินของ บริษัทไม่ค่อยดี ผลตอบแทนมันเลยไม่มี เลยทำให้หมดไฟไปเองมั้ง 555 ส่วนหนึ่งคือการทำงานให้โรงงาน ส่วนใหญ่จะเป็นงาน ตามใจฉัน Made to Order (ฉันหมายถึงคนสั่งซื้อ) โดยส่วนใหญ่คนที่สั่งก็จะเป็นพวกคนรู้จัก เพื่อน ๆ และในแวดวงเป็นส่วนใหญ่ จะเอาแบบนั้น แบบนี้ เอาค่าเปอร์เซนต์ 555 อะไรประมาณนี้ แต่อีกอย่างงานบริษัทในนิคมนั้น เขาจะมีงบ ให้เป็น ปี หรือเป็นไตรมาส งบจะหมด ก็ช่วงไกล้ๆ สิ้นปี จนถึงเมษานู้นเลย ช่วงนี้บริษัทจะว่าง มากๆ ผมไม่มีอะไรทำ เลยเบื่อ นั่งรอกินเงินเดือน แต่ละเดือนโดยไม่ทำอะไร จึงอยากจะช่วย บริษัทโดยการลาออก กลับบ้าน 555 แล้วผมก็กลับบ้าน อยู่บ้านได้ประมาณ 2 เดือน กะไปช่วยแม่ขายก๋วยเตี๋ยว แต่กลับไปก็รู้สึก ว่าตัวเองกำลังทิ้งความฝัน บางอย่างไปหรือปล่าว ทั้งๆที่ก็เรียนจบ วิศวกรอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
วันที่ 28/5/52 ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดผม ตอนเย็น ผมได้ตัดสินใจลงมาระยอง เพื่อจะลงมาช่วยงานบริษัทเดิม คือ ออกแบบสานพานลำเลียง เพราะงานเขาเยอะ ลูกพี่เก่า ก็ขอให้ลงมาดูหน้างาน เพื่อไปออกแบบ ผมก็ลงมาระยองอีกครั้ง ก็กะออกแบบเสร็จ แล้วกลับ ลำพูน แต่พออยู้ได้สัก 1 อาทิตย์ ผมเริ่มถามตัวเองอีกครั้ง ว่าถ้ากลับบ้านไปอีก เราจะทำอะไร เมีย 1 ลูก 2 เหอๆ ซึ่งตอนผมอยู่ที่บ้าน ทำเป็นฟรีแลนซ์ 2 เดือน ไม่มีคนจ้างครับ เพราะแถวนั้นจะออกแบบให้ใคร ได้ลูกค้า 1 คน มาจากที่ผมทำ Blog ไว้ โดยออกแบบ 1 วันได้ตังค์ มา 1800 หลังจากนั้นก็ไม่มีเลย เหอๆ ไปสมัครงานนิคม ก็เหมือนสมัครไปงั้นๆ พอเดินเข้าไปในนิคม จิตใจก็ตกวูป เพราะกลัวได้ทำงานโรงงาน ในนิคมซึ่งผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่มันก็จำเป็น เพราะการสมัครงานคือการลงทุนน้อยที่สุด แต่แล้ว.... ก็ไม่มีใครตอบรับผมเลย อาจเป็นเพราะ อายุผม 30+ แล้วกระมัง ....
วันที่ 28/5/52 ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดผม ตอนเย็น ผมได้ตัดสินใจลงมาระยอง เพื่อจะลงมาช่วยงานบริษัทเดิม คือ ออกแบบสานพานลำเลียง เพราะงานเขาเยอะ ลูกพี่เก่า ก็ขอให้ลงมาดูหน้างาน เพื่อไปออกแบบ ผมก็ลงมาระยองอีกครั้ง ก็กะออกแบบเสร็จ แล้วกลับ ลำพูน แต่พออยู้ได้สัก 1 อาทิตย์ ผมเริ่มถามตัวเองอีกครั้ง ว่าถ้ากลับบ้านไปอีก เราจะทำอะไร เมีย 1 ลูก 2 เหอๆ ซึ่งตอนผมอยู่ที่บ้าน ทำเป็นฟรีแลนซ์ 2 เดือน ไม่มีคนจ้างครับ เพราะแถวนั้นจะออกแบบให้ใคร ได้ลูกค้า 1 คน มาจากที่ผมทำ Blog ไว้ โดยออกแบบ 1 วันได้ตังค์ มา 1800 หลังจากนั้นก็ไม่มีเลย เหอๆ ไปสมัครงานนิคม ก็เหมือนสมัครไปงั้นๆ พอเดินเข้าไปในนิคม จิตใจก็ตกวูป เพราะกลัวได้ทำงานโรงงาน ในนิคมซึ่งผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่มันก็จำเป็น เพราะการสมัครงานคือการลงทุนน้อยที่สุด แต่แล้ว.... ก็ไม่มีใครตอบรับผมเลย อาจเป็นเพราะ อายุผม 30+ แล้วกระมัง ....
ลงมาระยองผมก็เรื่อยๆ เฉื่อยๆ ช่วยเพื่อนทำงานไปวันๆ นั่งเล่นคอมไปวันๆ โพสเฟสบุ๊ครับเขียนแบบเพื่อหวังว่าจะมีคนมาจ้างออกแแบบ เขียนแบบ บลาๆ ๆ ๆ ในส่วนตัวผม ผมคิดว่างานเขียนแบบเครื่องกลยังไปได้อีก เพียงแต่มันต้องใช้เวลา และการโฆษณา บอกต่อๆ ในส่วนนี้ถ้าผมยังอยู่ที่ระยองต่อไปผมยังจะไม่ทิ้ง งานออกแบบเครื่องกล โดยจะหาลูกค้าไปเรื่อยๆ โดยจะติดป้ายประกาศ ทำนามบัตร ... แต่ตอนนี้มันยังไม่มี.!!!!!!!!!!! เงินก็เหลือน้อย (ดีนะที่ผมเลิกเหล้า เงินจึงไม่ค่อยเปลือง)ไกล้สินเดือนลูกจะกินอะไร ผมตัดสินใจหางานอีกครั้ง โดยผมจะเน้นไปที่งานระบบ
และแล้วผมก็เจอจนได้โดยผมหาใน Internet รับสมัครวิศวกรเครื่องกลทำงานรับเหมางานระบบ อยู่ระยอง โดยสร้าง Central Rayong WoW!!!! ผมตัดสินใจโทรไป ปรากฎว่า สายไปเสียแล้ว เขารับไปแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นผมก็ส่ง Resume ไปด้วย เขาจึงจิดต่อมาอีกครั้ง เพราะเห็นว่าผมเขียนแบบได้ เขาจึงเสนอตำแหน่ง ดร๊าฟแมน ให้ โดยทำงานเขียนแบบงานระบบ 2D โดยใช้ Autocad เพียวๆ.... 555 ขอสารภาพตามตรงว่าผม ไม่ค่อยเก่งเลยเรื่อง CAD แต่ผมก็ตอบตกลง เพราะผมอยากศึกษางานระบบ เริ่มจากการเขียนแบบก็ได้วะ .... จะได้มีพื้นฐาน ไปเลย แถมยังได้เขียน Cad เพื่อฝึกฝีมือีกด้วย ไม่ต้องไปเรียนที่ไหน คิดเสียว่าเขาจ้างเราไปเรียนจากงานจริง ความรุ้ก็ได้ เงินก็ได้ ผมจึงได้นัด สอบสัมพากษ์
และแล้วผมก็เจอจนได้โดยผมหาใน Internet รับสมัครวิศวกรเครื่องกลทำงานรับเหมางานระบบ อยู่ระยอง โดยสร้าง Central Rayong WoW!!!! ผมตัดสินใจโทรไป ปรากฎว่า สายไปเสียแล้ว เขารับไปแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นผมก็ส่ง Resume ไปด้วย เขาจึงจิดต่อมาอีกครั้ง เพราะเห็นว่าผมเขียนแบบได้ เขาจึงเสนอตำแหน่ง ดร๊าฟแมน ให้ โดยทำงานเขียนแบบงานระบบ 2D โดยใช้ Autocad เพียวๆ.... 555 ขอสารภาพตามตรงว่าผม ไม่ค่อยเก่งเลยเรื่อง CAD แต่ผมก็ตอบตกลง เพราะผมอยากศึกษางานระบบ เริ่มจากการเขียนแบบก็ได้วะ .... จะได้มีพื้นฐาน ไปเลย แถมยังได้เขียน Cad เพื่อฝึกฝีมือีกด้วย ไม่ต้องไปเรียนที่ไหน คิดเสียว่าเขาจ้างเราไปเรียนจากงานจริง ความรุ้ก็ได้ เงินก็ได้ ผมจึงได้นัด สอบสัมพากษ์
ถึงวันสอบสัมพากษ์ มีคนมาสอบสัมพากษ์ ก่อนหน้าผม 1 คน ไปถึงก็กรอกใบสมัคร ผมบอกตรงๆ เลยว่าผมไม่เกร็งแม้แต่นิดเดียวเลย การสัมพากษ์ก็ถาม ธรรมดาๆ เพราะงาน ไซด์ มันไม่มีระบบ เหมือนโรงงานหรอกที่ต้องมานั่งเรียงคัด เป็น สิบๆ ร้อยๆ ผมบอกกับเขาว่าผมต้องการเปลี่ยนงาน แล้วเขาก็ให้ผมลงเขียน Autocad แปลนบ้าน โอ้วมายกอด.... ไม่เคยทำสักที 555 ผมเขียนแต่ รูป 4 เหลี่ยม แล้วบอกเขาไปว่าผมมั่นใจว่าผมทำได้ แต่ผมขอทบทวนสักแบบ และบอกเงื่ินไข หากอีก 2 เดือนผม ทำไม่ได้ผมจะลาออก ..............................
และแล้วอีกวัน เขาก็ตอบรับผมเข้าทำงาน โดยให้เงินเดือนตามที่ผมขออีกต่างหาก หุๆ ในเมื่อเขามั่นใจกับผม ผมก็จะทำให้ดีที่สุด พร้อมทีจะเก็บเกี่ยวประสบการณ์ ให้มากที่สุดและให้ไวที่สุด และผมก็จะทำ Blog นี้ควบคู่ไปด้วยทั้ง Inventor และ Autocad งานระบบ 555
ไปวันแรก รับบน้องโดยการสั่งเบียร์มา ในออฟฟิตเลยครับ หูย....ทดสอบกันตั้งแต่วันแรกเลย ถ้าผมไม่เลิกเหล้านะ วันนั้น ไม่ต่ำกว่า 2 ลังแน่นอน หุๆ แต่ผมก็เกือบหลุดเหมือนกัน เพราะว่าอยากทำความรู้จักกับ เพื่อนร่วมงานใหม่ เพราะการกินเหล้าผมยอมรับเลยว่าเป็นการเข้าสังคมได้ดีมากๆ แต่ผมก็มาหยุดตรงที่ลูกผมโทรมา .... เลยทำให้ รอดมาได้ 555 งานที่นี้ก็โอเค ไม่เคร่งเรื่องการเข้างาน ออกงาน ก็ตรงตามที่ผมต้องการ พอดี
ที่นี้ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง ในการทำงาน แต่การทำงานครั้งนี้ ผมวางแผนเพื่อที่จะออกจากงานตั้งแต่วันแรกเลยละ เพราะว่าผม ต้องการอิศระ ทางเวลา และ เงินตรา ผมต้องหารายได้อื่นๆ มากกว่าการทำงานประจำที่นี้เพียงอย่างเดียว หากใครกำลังทำงานได้เงินทางเดียวอยู่ เริ่มทำไปพร้อมกับผมตอนนี้ก็ได้ครับ ผม 32 แล้วประสบการณ์ทำงาน 1 ปี 555 พูดแล้วขำ มิน่าไม่มีบริษัทไหนในนิคมรับเข้าทำงาน แต่ผมถือว่าโชคดีนะที่ไม่มีบริษัท ในนิคมเรียก ผมจึงได้มาทำงานระบบสมใจ ไกลบ้าน ไกลลูกเมีย หน่อยไม่เป็นไร มาตั้งตัวเพื่อวันหน้า(แบบติดสปีด) ดีกว่าอยู่ด้วยกันแล้วอด ไม่มีเงินใช้
แม้แต่จะพา แม่ พา เมีย พาลูกไปทานข้าวนอกบ้านผมยังไม่มีปัญญา .... เหอๆ
เอาละครับพร่ำมามากพอแล้วสำหรับการทำงานวันแรก เดี๋ยววันต่อไป ผมจะเอารูปงานที่ทำมาฝากนะครับ เพื่อใครสนใจทำงานระบบ อิๆ
0 ความคิดเห็น :